Zondag 14 oktober 2018
Om 8 uur werden we opgehaald uit Hulsberg die ons binnen een uur naar Brussel bracht. En in 4 uur en 90 minuten vlogen we naar Sharm el Sheik.
Maandag 15 oktober 2018
Gisterenavond kwamen we om 17 uur aan op Sharm el Sheik. De beschrijving van Angie klopte helemaal. Eerst Egyptische pondjes gepind. Er kwamen me toch een berg briefjes uit.
Door naar de douane. Dé stempel in mijn paspoort. En buiten werden opgewacht door een bedoeied. Toen de deuren naar buiten open gingen kwam er een hitte op ons af.
De bedoeied propte de koffers in de bus alsof hij geen ruimtelijk inzicht had. Gelukkig lag die van mij in je bus, vier andere op de bus, provisorisch vastgemaakt met een touwtje.
We waren nog geen 500 meter onderweg, de bus stopte, liet 8 vrouwen achter en ging zelf het bidhuis in en liet ons zeker een kwartier achter in het bloedhete busje.
Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Nuweiba. Gezien het om 6 uur al pikkedonker was konden we niet zien waar we terecht waren gekomen. Wat gedronken, koffers naar de hutjes en toen was het eten klaar. Een soort groente prutje met rijst. Ik was te moe om iets te kiezen van het menu en ook te moe om te eten.
Laat werd het niet voordat ik mijn bedje in dook. Ik was gaar van de reis.
Vanmorgen om 5 uur ging de zon al op. Dus toen ik wakker werd direct naar buiten gekeken WOW wat een uitzicht. Rotsen, zand, zee, en een opgaande zon. Vreemde gewaarwording dat de zon hier opkomt in de zee. Het was eb en er waren diverse zandbanken te zien.
Daar lig ik dan in de hangmat voor het rieten huisje met zicht naar Jordanië en Saudi-Arabië. Ik schat dat het nu rond de 35 graden is met een overheerlijk windje wat de temperatuur aangenaam maakt.
Overal waar je je kan bedenken zit zand. Je insmeren met zonnebrandcrème is een scrubsessie. Het zei zo en het is ook wel grappig. Tegen te houden is het niet.
Tijd vol verbazing alles tot mij genomen. Een tijd op het strand gezeten en zag af en toe in mijn ooghoeken wat over het strand schieten; krabben.
Stoelen kennen ze hier niet. In het hutje zijn alleen 2 hangmatten. Een 1 en 2 persoonsmatras met kussen, een klamboe, 1 lichtpeertje en 2 spijkers voor je kleding aan op te hangen. Op de bodem een groot tapijt.
In het restaurant hebben ze geen stoelen. We zitten/hangen op grote kussens die op de vloer liggen met tafels zonder poten onder een rieten daken.
Het restaurant is altijd open en kunnen, met handen en voeten, bestellen wat we willen. Een eenvoudige keuken maar wat we tot nog toe op hebben wel lekker. Vooral veel verse groente en fruit. De koffie is alleen niet te zuipen, althans ik vind het vies. Wat wel overheerlijk is zijn de verse sappen. De mangosap is zo lekker. Ook de guave geprobeerd.
Vanmorgen gezwommen in het, heldere water, in de golf van Akaba.
De groep is héél gezellig. We zaten gisteren nog geen kwartier in de bus en de tranen liepen al over onze wangen.
Morgen om half 8 vertrekken we met de kamelen. Dan is het 100% zeker dat ik niet van mij kan laten horen via internet. De eigenaar heeft een hotspot gemaakt zodat we alleen bij het restaurant wifi hebben. Stabiliteit kent de verbinding niet. Zodra hij uit het zicht is, is er geen verbinding meer.
Dinsdag 16 oktober 2018
Na de zonsopgang klaargemaakt voor de kamelen tocht. Na een overheerlijk groente ontbijt stond klokslag 7.30 de terreinwagen klaar die ons binnen 5 minuten naar de kamelen bracht. Wie het eerst de kamelen zag had een ijsje gewonnen. Gefeliciteerd Erica!
Ik had het idee dat ik ineens een hele andere wereld in stapte. De kamelen zaten op hun knieën te wachten. Onze bagage werd in speciale kamelenzakken gedaan en wij kregen kameelrijinstructies. Ieder kreeg een kameel toegewezen en een kamelen naam van de bedoeïen. Mijn naam is Saïda wat betekend geluk.
Het eerste stuk heb ik met een extreme grote glimlach op mijn gezicht gereden. Was wennen om mee te deinzen met de kameel. Het was pas een uurtje of 9 dat we af moesten stappen om een stuk te beklimmen, zeg gerust flink stuk. Na 1,5 uur waren we op de plek voor de eerste pauze. Kleden lagen klaar, er werd vuur gestookt en ze waren druk in de weer om een lunch te verzorgen.
Ik heb mijn ogen uitgekeken hoe ze dit allemaal deden. Brood werd gebakken op de bolle kant van een pan, salades in overvloed. Gekookte aardappels, te veel om op te noemen. Het was inmiddels 11.15. De bedoeïenen aten apart van ons.
De lunch werd opgeruimd en was het tijd voor een siësta terwijl de kamelen steeds verder … zonder ons … de woestijn in trokken. De bedoeïenen deden deels hun middagdutje en rookte ondertussen een waterpijp.
Pure stilte in de woestijn. Af en toe vliegt er een vlieg voorbij. Geen vogel te bekennen. Rotsen, stenen en lachende en slapende bedoeïenen. Zo ontspannen. Oh en iedereen moest schakelen dat ze in de woestijn geen wc’s hebben.
Nadat de bedoeïenen klaar waren met hun middagdutje werden de kamelen weer opgezadeld en trokken we verder. Rond 16 uur vonden we een slaapplek in een vallei. Terwijl wij tips kregen voor de nacht en onze bedden opmaakte werd er een huiskamer ingericht met rugleuning van de kamelenzadels. De bedoeïenen waren al begonnen met koken. In alu folie zat kip, wortels, uien, aardappels en tomaat. Ingepakt en lag te stomen om de hout kooltjes. Daarna werd er brood gebakken in/op/onder de hout kooltjes. Door de warmte van het zand en de kooltjes schroeit het deeg direct dicht waardoor er geen zand in het brood zit. Het brood was echt overheerlijk.
Om 6 uur was het al donker. Dronken nog thee en om 19.00 lag ik op bed.
Zo bijzonder hoeveel licht de maan geeft en de hoeveelheid sterren. De rust, stilte en de kamelen aan het voeteneinde. Koud was het niet, maar de deken verveelde niet. De Melkweg was duidelijk zichtbaar. Gewoon onbeschrijfelijk mooi. Toch kon ik er niet lang van genieten want ik sliep binnen no-time.
Woensdag 17 oktober 2018
Terwijl iedereen met volle maag van de lunch ligt te slapen hou ik de wacht. In de zon is het ongekend heet. De acaciaboom en het windje geeft verkoeling.
In de woestijn draait je ritme snel met de zon. Om 5 uur wordt het licht en sta je op, zo ook vanmorgen. Deze keer niet als eerste. De bedoeïenen hadden al een vuurtje gestookt om brood te bakken. Bijzonder om in de woestijn wakker te worden tussen de rotspartijen van de vallei. Heerlijk geslapen. Heel bijzonder om op te kijken en direct kamelen te zien aan je voeteneinde.
Ondertussen was de tafel rijkelijk gedekt. Ontbijt met onder andere een prutje van bruine bonen, wortels, feta, komkommer, dadelsiroop, vers brood, te veel om op te noemen.
Terwijl wij aan het ontbijten zaten werden de kamelen opgezadeld. Vanmorgen ben ik zo over mijn geloof gegaan door oploskoffie drinken. De Egyptische koffie met kardemom is niet mijn ding. Een dikke laag prut onderin omdat het continue op een vuurtje staat. Na een kopje was is genezen. De smaak was mij te sterk.
Tijd om te vertrekken. Het was nog voor 8 uur. Tot een uurtje of 11 liepen en reden we door prachtige valleien, rotspartijen en verdorde struiken.
Een prachtig grote acaciaboom was de plek voor de lunch en siësta. De bedoeïenen hadden in no- time het vuur aangestoken voor de koffie en thee voor ons gezet. Vervolgens werden de aardappelen, uien, courgettes en penen geschild. Een heerlijke eenpansmaaltijd.
Net als gisteren konden we uitbuiken en een uiltje knappen.
Einde van de middag. Aangekomen op een prachtige open vlakte, soort kruispunt met 3 bomen.
Na de lunch, even 14.00 uur, vertrokken we weer met de kamelen. Een ander landschap, veel weidser en met meer zand. De zon brandde op mijn lijf. De thermometer gaf 40 graden aan, maar door de wind beduidend aangenamer. Onderweg kwamen we o.a. leegstaande metalen huisjes tegen die bewoond waren door de bedoeïenen.
Het is onbeschrijfelijk mooi wat we tegen zijn gekomen. Rotspartijen zo indrukwekkend, van graniet en zandsteen waarbij zo duidelijk laagjes te zien waren. Het is zo bijzonder om van vallei naar vallei te loop-schuddend op een kameel, een soort van massage als je je eraan over kan geven. Alle lichaamsdelen worden een soort van geschut. Toch ook bijzonder aangenaam. Gelukkig kon ik vandaag mijn benen wel over elkaar leggen waardoor ik mijn voetvlees niet boven mijn sandaalbandjes zie groeien.
Onderweg, zitten op een kameel, met handen en voeten een gesprekje met Rashed gevoerd over zijn kamelen en het leven in de woestijn.
Aangekomen op onze nachtplek werd alles weer opgebouwd. Wij zochten een slaapplek. Alsof er in de zandstenen rotsen al kamertjes voor ons waren gemaakt voorverwarmd en al.
Terwijl iedereen zijn rust nam kookte de bedoeïenen voor ons. In de wandelgangen van de woestijn hoorde ik dat we macaroni (met knijpkaas) eten.
Ik vind het toch iedere keer weer bijzonder om te zien hoe de mannen samen in alle eenvoud een maaltijd voor ons bereiden.
Aangekomen bij het diner hadden ze overal kaarsje in de muur gezet … leek net op een kerstmis.
De maan gaf zoveel licht dat kaarsjes eigenlijk niet nodig waren. Zo mooi, onbeschrijflijk en bijzonder samen met de vele sterren.
Donderdag 18 oktober 2018
Vannacht regelmatig wakker om sterren te kijken. Om even half 5 opgestaan. We hoopte nog een zonsopgang te zien maar boven de berg stelde het eigenlijk niets voor.
Een prachtige ’tafel’ rijkelijk gedekt vol zorgzaamheid. Terwijl wij aan het ontbijt zaten werden de kamelen gezadeld. Om 7.45 vertrokken we op de kamelen. Besef van tijd is er nauwelijks meer. Alleen zons op- en ondergang en warmte geven de tijd van de dag aan en dan nog kan je er uren naast zitten.
De rit duurde vandaag niet heel lang. Na een half uur moesten we afstappen en gingen te voet verder. De kamelen namen een andere route. Te begrijpen want het was een pittige wandelen. Vele afdalingen met prachtige uitzichten. We liepen door de colored canyon met zandsteen in zoveel kleurnuances. Onbeschrijfelijk. Soms waren de afdalingen zo groot dat we klem tussen kont en voeten moesten afzakken. Smalle paadjes naar beneden die niet breder waren als je schoen en ondertussen rolde de steentjes onder je vandaan. Gelukkig is het bij iedereen goed gegaan. Rond 12 uur kwamen we in het kamp aan. Onder een grote palmboom konden we neerploffen waar niet veel later de lunch op tafel werd gezet. Versgebakken brood, gekookte aardappels en penen, tonijn met mais, salade, olijven, knijpkaas (feta), tajine en nog iets met aubergine.
Daarna mochten we uitbuiken onder de palmboom met een heerlijk windje. Onze laatste lunch, onze laatste rustpauze. En straks ons laatste stuk op de kameel.
Na de lunch eerst een klim en klautertocht. We konden hier niet op de kamelen blijven zitten omdat de paadjes te stijl waren. Beneden aangekomen konden we afkijken hoe de kamelen naar beneden liepen met hun/onze zware bepakking. Prachtig om te zien hoe behendig de kamelen zijn en hoe secuur ze een afstap nemen. Ik denk dat het goed was dat we niet op de kameel zaten met aan een kant uitzicht naar de afgrond.
Het laatste stuk van deze prachtige reis was per kameel, met af en toe afstappen als de hoogteverschillen te groot waren. De eerste keer omhoog op een kameel was best griezelig. Een kameel staat op in etappes waardoor je afgewisseld 45° naar voren, naar achteren en naar voren gaat totdat hij gehurkt zit om op- of af te stappen.
Mijn kameel heet Schlaglan en reed goed. Hij protesterende alleen iedere keer bij het op- en afstappen. Was grappig want Rached en de kameel leken in dialoog te zijn met een welles nietes spelletje met harde geluiden.
Uiteindelijk zagen we in de verte de zee weer. Er stonden 2 auto’s klaar. 1 voor alle spullen die mee waren en de andere bus voor ons. Vreemd om na dagen weer op een stoel/bank te zitten. Na afscheid te hebben genomen van de bedoeïenen werden we teruggereden naar Sawa camp.
Nadat we onze koffer weer hadden en ons weer konden installeren in de hut duurde het niet lang voor de meeste reizigers de voorwas deden in de zee. Gevolgd door een korte douche. Terug in een hele andere wereld. Ook de temperatuur lag hoger als in de woestijn. Deze keer was het dan ook niet nodig om je slaapzak dicht te ritsen tegen de kou. De woestijn, een onvergetelijk avontuur.
Vrijdag 19 oktober 2018
Vandaag was het thema rust. Opstaan en direct in de hangmat om de zon op zien te komen. Deze rustdag beviel mij bijzonder goed in de hangmat in schaduw met uitzicht naar zee. Een duik in de golf van Akaba en spieken wat er onder water leeft. Van koffie tot een cocktailtje in de hangmat met op de achtergrond een Israëlische (steun en kreun) yoga groep.
Een rustdag die voor mij echt noodzakelijk was om weer te landen en indrukken van de kamelen tocht een plekje te geven. Ik wil het gevoel van de tocht nog niet delen. Ik wil het gevoel vasthouden. Het was zo onbeschrijfelijk en buitengewoon bijzonder.
Morgen staat een volle dag op het programma. We gaan naar het Katharina klooster en we gaan een vrouwenproject bezoeken. Het schijnt een reis van twee uur te zijn naar het klooster. De wegen zijn hier anders en maakt de reis nog intensiever.
Zaterdag 20 oktober 2018
Vanmorgen om half 8 vertrok de taxi naar het Katharina klooster. In Nuweiba haalde we eerst Angie op. Een reis van dik 2 uur over een weg die niet altijd even goed was.
Onderweg regelmatig checkpoints. Een wegafzetting door militairen of politie met bijna altijd een geweer. De eerste keer keek ik er van op. Nu begint het een soort van normaal te worden. Van tevoren was niet verteld dat je N O O I T foto’s ervan mag maken. Juist ja, geheel gedachteloos maakte ik een foto en kon mijn mobiel inleveren. Deze werd meegenomen en na een minuut of 5 kreeg ik mijn telefoon terug. Alles vanaf het ontbijt aan foto’s en filmpjes was gewist. Vervolgens riep ik bij ieder checkpoint dat ik alles had opgeborgen.
De reis ging verder door een divers woestijnlandschap. Afgelegen huisjes met een kameel voor de deur. Open stukken waar ineens een kudde (vrouwtjes) kamelen te zien waren. De kameel in Egypte is als de fiets in Nederland.
Na dagen nauwelijks mensen te hebben gezien stonden er bij het klooster vele bussen, handelaren en bedelende kinderen. Voor we door mochten werden de tassen gecontroleerd en moesten we door een detectiepoortje.
Er kon gekozen worden tussen een taxi of te voet naar boven. Ik koos het eerste. Boven vele mannen en kinderen die bezig waren ons iets te verkopen. Opdringerig en moest er echt aan wennen.
In het klooster en kerk leidde Angie ons rond. Ik had mij er meer van voorgesteld dan het uiteindelijk was.
Het taxibusje haalde ons op bij het klooster en bracht ons naar een afgelegen dorpje met een paar winkeltjes en restaurant voor de lunch. Het was net een winkel van sinkel. Je kan het zo gek niet bedenken of het was er. Luiers die per stuk te koop waren, zeep, jam, touw, kleding enz. enz.
De lunch. Angie vertelde dat er maar 1 gerecht op de kaart staat, al jaren. Kippensoep met salade, brood, doorgekookte witte bonensoep zodat je min of meer alleen nog bonenvel hebt, rijst met vermicelli en droog gestoomde kip. Ondertussen was er genoeg te zien. Vrouwen die gesluierd over straat liepen op schoenen met plateauzolen en heel veel poezen en kittens. Er leek voor het hele dorpje één wc te zijn. Toen ik zag dat het een gat was dacht ik, ik hou het nog wel even op.
Een stuk verderop was het vrouwenproject. Wederom een afgelegen dorpje waar Mohamed een winkeltje runde met tasjes in alles soorten en maten gemaakt door bedoieden vrouwen uit de regio. Prachtige motieven en zeer kleurrijk. Hij heeft vandaag goed verdiend aan de groep. Buiten zat zijn gezin. De thee stond klaar en gelukkig hadden ze hier wel een wc in het huisje. Alsof ik een tijdperk terug stapte. Een douche met daaronder een grote teil zonder afvoerputje. De straat leek op een zijtak van een vuilnisbelt. Overal lag troep en de armoede was duidelijk zichtbaar.
Rond half 6 waren we weer bij de hutjes. Binnen no time was het donker. We nuttigde gezamenlijk de warme maaltijd. Nadat ik gedoucht had in de hangmat gelegen en om half 9 heb ik mij voor de laatste keer in mijn slaapzak gewurmd.
Zondag 21 oktober 2018
De laatste ochtend de zonsopgang bekijken vanuit mijn hangmat voor het rieten strandhutje. Het einde is in zicht.
Na het ontbijt en mijn koffer proberen zandloos in te pakken. Veel achter gelaten, scheelt thuis ook weer wasgoed. Met Geerte 1,5 uur gelopen naar een nog verlaten resort in aanbouw. Onderweg veel krabbetjes gezien die over het strand aan het racen waren. Schelpen, dadels en stukjes koraal gevonden en tot slot een laatste fruit cocktail in de hangmat. Angie en Rashed kwamen nog voorbij en hebben met z’n allen geluncht. Klokslag 14 uur stond te taxi voor ons klaar. In ruim 2 uur werden we naar het vliegveld van Sharm el Sheik gebracht. Onderweg liet de chauffeur ons weer achter in de bus. Deze keer ging hij theepauze houden en kwam na 10 minuten terug met een beker thee. Ons had hij verder niets gevraagd…
Inchecken was overweldigend. Alsof we zware criminelen waren. We hoefde nog net niet uit te kleren, maar alles werd driedubbel gefouilleerd en door de scanner.
Ik het vliegtuig waren wij de gelukkige van 2 spelende, zeg gerust blèrende kinderen die het gehele vliegtuig probeerde te overstijgen. Pas tegen aankomst vielen ze is slaap. Niet alleen gegil, we waren op rij 21 ook de bofkonten van iemand die regelmatig het gas uit zijn darmen liet ontsnappen.
Ik kijk terug op een prachtige week in de Zuid- Sinaï woestijn.
Na aankomst was het acclimatiseren op Sawa camp geen overbodige luxe. Heerlijk in een hutje aan het strand met uitzicht op Jordanië en Saoedi-Arabië. Heldere zee en tropische vissen. De hangmat en de overheerlijke fruit cocktails. Sawa camp is basic, maar prima. Een goede, verse, lekker en eenvoudige keuken.
3 dagen in de woestijn. Indrukwekkend. Rijdend op een kameel met een enorme glimlach op mijn gezicht. Dit moet je zelf mee hebben gemaakt om het echt te begrijpen.
Eenmaal overgegeven aan het deinzen van de kameel is het pure ontspanning. Dit in combinatie met de prachtige valleien, open vlaktes met vergezichten, rotspartijen en de stilte. Vooraf dacht ik dat het eentonig zou zijn, allesbehalve dat. Ieder paar honderd meter weer een totaal ander landschap door de vele soorten aan (zand)steen.
De bedoieden waren zeer zorgzaam voor ons, niet gemaakt, nee echt. Voor mij voelde het als gelijkwaardig. Ze konden binnen korte tijd hele maaltijden voor ons op het tafelkleed zetten, en vers. Het was ongelooflijk wat er allemaal in de kamelentassen mee was genomen. Bij iedere maaltijd werd er vers brood gebakken.
Ondanks dat niet iedereen Engels kon was een glimlach en gebaren al voldoende om met elkaar te communiceren. Mijn Engels is gebrekkig. Toch heb ik een paar leuke gesprekken met Rashed gevoerd over het leven in de woestijn, de verschillen met Nederland en zijn kamelen project.
Het slapen onder een sterrenhemel was en fantastische ervaring. Jammer alleen dat ik steeds zo snel in slaap viel.
Angie is een geweldig lief mens die ons zo wegwijs heeft gemaakt in de woestijn en het leven in Egypte. Met al onze vragen, ook gekke, konden we bij haar terecht. Ze is gedreven en voor mij is duidelijk dat ze echt haar hart gevolgd heeft. Ik ben blij dat we buiten het massa toerisme zijn gebleven (met uitzondering van het bezoek aan het Katharina klooster) en Angie ons kennis heeft laten maken met de lokale bevolking. De confrontatie van leefomstandigheden en armoede indrukwekkend. Maar ook mooi te zien hoe mensen elkaar helpen en gastvrij zijn zoals bij het vrouwenproject.
De ena laatste dag hebben we een uitstapje gemaakt naar het st Catharina klooster. Indrukwekkend en overweldigend om na dagen van stilte zo veel mensen te zien. Een prachtig klooster met veel historie.
Ondanks de iets wat negatievere berichtgeving heb ik mij absoluut veilig gevoeld in dit gebied.
Voor mij was het een onvergetelijk en (bijna) onbeschrijfelijke reis. Thuis had ik heel veel moeite om weer te landen. De vele indrukken, armoede, kamelen, het leven met zons op- en ondergang enz. enz. hadden tijd nodig om een plekje te krijgen.
