Voorbereiding ‘Bomen voor het leven’-dag

(uit mijn boek: ‘Papa ik lijk op jou’) Zondag 1 november 2015

Vandaag ontving ik een e-mail over het definitieve tijdstip voor de ‘Bomen voor het leven’-dag in het Koningin Wilhelminabos, waar ik een boompje voor mijn papa zal planten. Zaterdag 28 november 2015 om 15.00 uur is het zover.

Het viel me enigszins rauw op mijn dak, want ik was vooral bezig om de harthanger en leisteenhart op tijd af te krijgen. Vervolgens zou ik mij dan kunnen gaan voorbereiden op de dag.

Ik heb het hart gemaakt uit het laatste stuk van het Sculpture block waar ik ook mijn ‘Papabeeld’ in het Kaunertal van gemaakt heb. Het hart was al langer klaar, deze heb ik zelfs meegenomen naar Oostenrijk en naar het Kaunertal op de verjaardag van mijn vader. Beide zijn mee geweest om een flesje water te halen voor het nieuwe leven van de boom. Voor mij heeft het hart al een verbinding, en het wacht nu alleen nog op de laatste rustplaats eind november. Dit geldt ook voor het hart van leisteen dat ik afgelopen september in Garmisch kocht en welke tevens mee naar het Kaunertal is gegaan. Ik zocht daar kleine, goudkleurige steentjes voor rondom mijn ‘Papabeeld’. Afgelopen week tekende ik het kleine hart op het leisteen, vervolgens volgde de tube lijm de lijnen van het hart en kregen de steentjes een definitieve plek. De lijm die ik gebruikte is nog steeds van het vastplakken van mijn ‘Papabeeld’ vorig jaar. Nu moet ik spaarzaam zijn, de tube is bijna leeg.

Vriendin N. kan waarschijnlijk toch mee naar de ceremonie ‘Bomen voor het leven’-dag, iets waar ik niet meer op gerekend had. Ik vind dat bijzonder en fijn dat ze erbij zal zijn. De drie personen die mee gaan, zijn een grote steun in mijn Verlaat Verdriet proces. Ik ben hen allen dan ook zéér dankbaar.

Het deelnemen aan de ‘Bomen voor het leven’-dag, de allerlaatste die overigens georganiseerd wordt, doe ik echt voor mezelf en mijn vader. Het is een weloverwogen keuze.

Lange tijd heb ik mij niet gerealiseerd dat mijn vader bij de groep hoort die de strijd verloor tegen de vreselijke ziekte kanker. Alsof ik er niet mee geconfronteerd wilde worden. Maar het is een feit: mijn papa had uitgezaaide kankergezwellen rondom zijn nieren, darmen en aorta evenals uitzaaiingen in zijn longen. Ze konden dit niet meer weghalen, omdat dat te gevaarlijk zou zijn. Mijn vader heeft gestreden tot het allerlaatse.

Tijdens mijn zoektocht is mij duidelijk geworden dat mijn papa voor zijn leven gestreden heeft, om bij mij te blijven. Hij mocht dit gevecht tegen de kanker echter niet winnen. Het is een vreselijke en oneerlijke ziekte. Mijn vader hoort thuis in het Koningin Wilhelminabos bij al die andere mensen die het niet mochten winnen van deze vreselijke ziekte. Dat wist ik al de eerste keer dat ik daar was.

Mijn zorgen dat ik beide harten niet af zou krijgen, zijn er niet meer. Vanmorgen heb ik namelijk het metalen hartje met kleinere hartjes in het Sculpture Block hart vastgelijmd. Nu is het wachten tot het droog is.

(uit mijn boek: ‘Papa ik lijk op jou) Woensdag 11 november 2015

Na het ontvangen van de e-mail over de ‘Bomen voor het leven’-dag begin deze maand bleef er steeds een vraag in mijn hoofd rondspelen. Zal ik het doen, ja of nee?

Afgelopen weekeinde voelde ik een duidelijke ‘ja’ en heb ik op de e-mail gereageerd. Ik wilde weten of ik het stekje van de kastanje uit onze tuin mee mocht nemen om te planten. Geheel onverwachts kreeg ik binnen 24 uur een antwoord terug. Het mag!

**Papa heeft nu een eigen plekje in Nederland, een plekje waar ik even ‘stout’ mocht zijn**

(uit mijn boek: ‘Papa ik lijk op jou’) Zondag 29 november 2015

De regen tikt tegen de ramen, ik lig teruggetrokken en lekker warm onder mijn dekbed in bed. Na de ‘Bomen voor het leven’-dag van gisteren mag dit vandaag vind ik.

De afgelopen dagen waren energievretend. Er was angst dat ik dingen zou vergeten mee te nemen of zou vergeten te doen tijdens de ‘Bomen voor het leven- ‘dag. Van dierbare mensen kreeg ik de geruststelling dat mijn voorbereiding perfect was.

Gelukkig had ik goed geslapen en had ik tijd genoeg om mezelf klaar te maken voor deze belangrijke dag. Op het laatste moment besloot ik dezelfde kleding aan te doen als op de dag dat ik het beeld in het Kaunertal plaatste.

Even over half 10 vertrok ik naar de bakker, waarna ik mijn reis voortzette richting Nunspeet. Met vlagen was er steeds spanning, een traan en paniek. Emoties gierden door mijn lijf. Toch stond ik er voor 100% achter wat ik ging doen, een boom op de allerlaatste ‘Bomen voor het leven’-dag planten in het Wilhelminabos in Dronten. Na 15 jaar is het bos vol, mijn papa kan er nog net bij.

Bij Titia heb ik een adempauze. We drinken een bakkie koffie, kletsen bij en treffen een laatste stukje voorbereiding. De kastanjeboom wordt uit de pot gehaald en we verminderen aarde zodat de boom in mijn Tirol rugzak past. De Zoeterwoudse eikenblaadjes heb ik verwijderd, maar de eikel uit de aarde ging gewoon mee.

Snel wordt er een broodje gesmeerd en we gaan op weg naar Kampen waar V. en N. op ons staan te wachten. Vanuit hier worden we met touringcars naar het Wilhelminabos gebracht. Op het moment dat ik in de bus stap, voelt het echt zo van nu kan ik niet meer terug, maar ik wil ook niet terug. Mijn vloeiende tranen brengen verwarring. Het was alsof alle spanning van mijn voorbereidingsdagen, -weken en -maanden er ineens uit komt.

Het voelt onwennig dat ik zoiets belangrijks nu niet alleen kon en mag doen. Dat er personen, weliswaar dierbaren, meegaan om deze bijzondere dag met mij te delen. Ik kan een stuk uit handen geven en mag het ervaren zonder mij met de dingen aan de zijlijn te bemoeien.

Voor ik het weet zijn we op de eindhalte met de bus. 13 juni 2015, de eerste keer dat ik in het Wilhelminabos was, leek de rit vele malen langer. Het laatste stuk moeten we lopen. Al snel herken ik de parkeerplaats, er volgt nog een stukje door het bos en dan arriveren we bij de glaspanelen.

Nabestaanden uit de tweede groep zijn nog druk bezig met het maken van foto’s. De platen zijn nog niet bedekt. Mijn oog valt direct op mijn vader zijn naam. Aan de ene kant is dat een opluchting van ‘hij staat erop’, anderzijds is het ook confronterend. Het gaat mij allemaal iets te snel. Het voelt alsof ik in een achtbaan van mijn emoties ben beland.

De glaspanelen zijn toegedekt. Het is wachten tot ze voor de derde keer onthuld gaan worden. Alleen bloemen zijn nog zichtbaar op de grond. Muziek is hoorbaar op de achtergrond. Soms laat het tranen over mijn wangen biggelen. Er zijn nu zo veel schouders om op uit te kunnen huilen en toch voel ik mij lange tijd eenzaam en alleen. Een groepsknuffel volgt, waarbij N. en ik gebruik mogen maken van de brede schouders van V. Dit laat het ijs wat breken, ik hoef het niet alleen te doen. Ik mag het zelfs niet alleen doen, ik heb al véél te véél alleen gedaan. Het is een onwennige situatie.

We zijn halfbevroren en de tijd lijkt niet vooruit te gaan. Het wordt drie uur. Er zijn zo veel mensen bij elkaar, allemaal verbonden met één woord: kanker. Een dierbare verloren aan kanker, iemand die de strijd niet heeft kunnen winnen van deze vreselijke ziekte. Mijn vader hoort nu bij die andere 25000 overledenen die een plekje in dit bos hebben. Dit is totaal het tegenovergestelde van eenzaamheid.

Na diverse toespraken en muziek, waarbij de laatste zanger voor mij weinig meerwaarde heeft en ik eerder moet lachen als ik iemand met zijn vingers in zijn oren zie staan, is het tijd voor de officiële onthulling van de glasplaten. Ik vind het fijn dat we een plekje hebben waarbij we goed zicht hebben. De onthulling weegt voor mij zwaarder dan de toespraken. Die zijn uit de verte wel te horen en te voelen.

Een mand met tien duiven wordt tussen beide platen gezet. Je krijgt de mogelijkheid om er zelf eentje los te laten. Ik heb hieraan geen behoefte, want mijn ervaringen met duiven zijn niet allemaal even positief. Als ik er één op een jas zie schijten weet ik zeker dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Na de onthulling vervolgen we door de modder onze weg, naar perceel 2015 waar al gaten voor de bomen zijn gemaakt. Later gaan we nog even terug naar de glasplaten, waar het dan hopelijk rustiger is en ik even ‘stout’ kan zijn.

Daar sta ik dan. Met een schep in de hand en een soort van overval welke boom ik zal kiezen. Eerder deze dag heb ik wat bladeren rondom de kastanjestek verwijderd en ik herken dezelfde blaadjes hier. Snel vraag ik Titia van welke boom deze blaadjes zijn. Het blijkt een eik te zijn. ‘Ik wil een eik!’

Op de open vlakte is het zoeken naar een geschikte plek. Er is nog keuze genoeg. Ik vind een geschikt gat. Een diep gat gevuld met water. Mijn kastanjestekje zou direct verzopen zijn, maar de eik heeft iets meer kans zijn takken boven water te houden.

Met hulp, alleen lukt het niet, vul ik het diepe gat tot ook mijn kastanjestek zijn takjes drooghoudt. Ik ben ‘stout’. Officieel mag je maar 1 boom planten. Dit kastanjestekje is weliswaar geen boom, maar dit stekje is van de kastanjeboom uit onze tuin. Toen ik nog klein was, hebben we de boom, destijds boompje, met mijn ouders in het bos gevonden.
Beide boompjes staan en het eikeltje dat bij de kastanjestek zat is nergens meer te bekennen. Uit mijn tas haal ik de twee harten en ik ben nog net op tijd om de brief aan mijn vader mee te begraven. ‘Een mol heeft nu ook iets te lezen’, wordt opgemerkt. De eik geef ik het Sculpture Block hart, gemaakt van het stuk dat van mijn ‘Papabeeld’ over was. De kastanjestek krijgt het lij-steenhart met de kleine steentjes, in hartvorm, uit het Kaunertal. Ik geef iedereen een steen, ook uit het Kaunertal. Als eerste leg ik hem erbij, gevolgd door V., N. en Titia. Tenslotte schenk ik het water dat vlak bij mijn ‘Papabeeld’ lag en dat ik afgelopen september meenam uit het Kaunertal over de aarde.
Er volgt een moment van stilte waarin ik duidelijk verbinding voel. Daarna pak ik het kompas om de juiste coördinaten van de geplante bomen vast te leggen, zodat we ze terug kunnen vinden bij een volgend bezoek.

In eerste instantie willen we weer teruglopen naar de glazen panelen. Het wordt al schemerig, dus kiezen we voor een andere, slimmere oplossing. Met de bus terug naar de parkeerplaats en met de auto rijden we terug naar de glaspanelen. De weg erheen duurt voor mijn gevoel langer dan toen we die met de bus namen. Lopend naar de glaspanelen wordt ons meerdere keren gevraagd of we verdwaald zijn. ‘Nee, echt niet’. Mijn missie is om nog een keer ‘stout’ te zijn zonder dat er honderden ogen naar mij kijken, drie paar ogen is voldoende. Met dezelfde lijm waarmee ik mijn ‘Papabeeld’ vastlijmde in het Kaunertal, plak ik onder aan de glasplaten aan beide kanten van de plaat een klein hartje van Sculpture Block. Dit is het allerlaatste stukje wat ik over had gehouden van het beeld.
Na de vele tranen van vandaag komt er een grote glimlach op mijn gezicht. Hardop zei ik: ‘Mijn vader zou trots op me zijn, ik weet het zeker!’.

We lopen terug naar de auto’s. Wat er vandaag allemaal gebeurd is, dringt nog niet volledig tot mij door. Het is veel, te veel eigenlijk. In de auto realiseer ik mij pas hoeveel energie deze dag heeft gekost. De enorme hoofdpijn en de vermoeidheid zijn dus verklaarbaar.

Als afsluiting van deze bijzondere dag en de lieve mensen die mee zijn gegaan, heb ik een bedankt-schilderij gemaakt. Evenals Zoeterwoudse kaasjes en broodjes meegenomen.

Lieve Titia, N. en V., nogmaals ontzettend bedankt dat jullie mee zijn gegaan op deze zéér bijzonder dag. Waar eenzaamheid, angst, pijn, kou, tranen, leven, samen en ‘stout’ mooi in verbinding stonden met samen, warmte, delen en liefde.

10 februari 2016

De eerste keer terug naar het Wilhelminabos.

Een jaar geleden had ik dit niet durven denken.

(uit mijn boek: ‘Papa ik lijk op jou’) Woensdag 12 oktober 2016

Vandaag wordt het werkelijkheid. Mijn moeder en ik bezoeken Titia.

Het voelt als weer een hele grote stap in het herstelproces met mijn moeder. Een stap om trots op te zijn. Het is een wens van mijn moeder, en een verscholen wens van mij. Naar mijn idee ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest als tijdens de rit naar Titia, maar ik wist dat deze -gezonde- spanning bij mijn ‘sprookje’ hoort en dat dit bezoek mij verder zal brengen.

Het ijs is snel gebroken, waardoor mijn spanning snel zakt. Ik weet dat mijn voorbereiding goed was. Bovendien vertrouw ik Titia en de voorbereiding die ik haar vooraf had doorgestuurd.

Het is een mooi, ontroerend en bijzonder gesprek in alle openheid. Het voelt goed en ik voel dat het bij mijn moeder ook goed zit en ze zich helemaal open kan stellen. Het is lang geleden dat ik haar een traantje weg heb zien vegen. Alsof ik mij hierdoor steeds meer open durf te stellen, ik ben verbaasd over mezelf.

In de middag zijn we naar het Wilhelminabos in Dronten geweest. Bijna een jaar geleden plantte ik daar, heel stout, twee bomen in plaats van één boom. Opnieuw werd een glasplaat onthuld waar de naam van mijn vader op staat: ‘Henk Braggaar‘. Het is niet alleen de naam van mijn vader, maar ook de naam van de echtgenoot van mijn moeder. Voor het eerst dat ik dit zo gescheiden kan zien. Een kind dat haar vader vroeg verliest, is anders dan een echtgenote die haar man verliest. Deze scheidingslijn is vandaag steeds meer tot mij doorgedrongen. Maar waarom plakte ik destijds twee harten? Zou ik gevoeld hebben dat er één voor mijn moeder is en de ander voor mij? Dat we vandaag op deze wijze weer met z’n drieën bij elkaar zijn gekomen om de verbinding te leggen voor nu en de toekomst.

Het vinden van de twee bomen met twee harten in het bos is een survivaltocht. De locatie heb ik al snel, echter de specifieke plek duurde langer vanwege de prikkelstruiken. Zoals tijdens mijn hele proces heb ik, ook nu niet opgegeven. Gevonden! De bomen zijn gegroeid en krijgen wortels om steeds meer in het leven te staan, om op hun eigen wijze te groeien. Net als ik, net als mijn moeder en ik.

Eenmaal weer uit het Wilhelminabos voelt het vertrouwd genoeg om mijn moeder te vertellen over mijn boek en dat ik dat uit wil geven. Ik kreeg klein stukje bevestiging van mijn moeder, net wat ik van nodig had.

Al met al is het een bijzonder waardevolle dag in mijn proces naar herstel.

Het proces van verbinding met mijn moeder blijft in beweging. Iedere keer zetten we een stapje in openheid en we overhaasten niets. Met ups en downs werken wij beiden om onze relatie na het overlijden van mijn vader weer op te bouwen. We moeten elkaar weer leren kennen en elkaar leren vertrouwen. Een proces dat niet binnen een dag kan. Ik zie het vol liefde en vertrouwen tegemoet.

Tine Braggaar, mijn moeder: ‘Jammer dat ik niet bij het planten van de bomen kon zijn. De tijd was misschien nog niet rijp daarvoor. Had het kleine boompje wel gemist maar geen aandacht aan geschonken’.

14 mei 2017

13 november 2017

13 december 2017

14 februari 2018

Soms is het tijd om zelf ‘mijn’ paneel schoon te maken…

26 februari 2019

25 juni 2019

De laatste keer dat ik bij mijn boompjes ben geweest.

Braggaar, Stephanie, ‘Het is goed zo’ (2019).

23 juni 2020

Braggaar, Stephanie, ‘Wilhelminabos’ (2020).

8 maart 2021

Bij mijn kerstboompje een zelf gemaakt lieveheersbeestje geplaatst

30 juli 2021

9 april 2022

Iemand heeft mijn lieveheersbeestje ontvreemd….

20 februari 2023

20 juni 2023

De beelden deze ochtend bij het NOS journaal dringen diep door. https://nos.nl/l/2479583 In een artikel in de krant herken in het (dennen)boompje die ik jaren geleden geplaatst heb bij ‘mijn’ glasplaat. Ongeloof, verbazing, waarom……….. https://www.omroepflevoland.nl/nieuws/337661/bijna-alle-glaspanelen-vooroverleden-kankerpatienten-in-wilhelminabos-vernield Ik merk ook dat het nieuws van de beschadigde glasplaten er onderhuids meer in hakken dat ik denk te uiten. Ik merk dat Vince ook weer een soort van terug komt. Hij was ook bij de onthulling van de panelen.

26 juni 2023

Ik ben vanmorgen in het Wilhelminabos geweest. Echt te bizar voor woorden. Zelfs op het lange pad naar het monument hebben ze de platen met gedichten kapot geslagen. Hoe ziek ben je als je dit doet? wat is er fout gegaan in je jeugd als je dit doet?

Ongeloof. Ik moest het met eigen ogen zien…

Precies een week geleden liep in vol verwondering in Dronten. Het Wilhelminabos, waar ik op de allerlaatste Boomplantdag in 2015 een boom, lees 2, plantte voor mijn vader en de onthulling van de glasplaten met de naam van mijn vader. Een prachtig initiatief van het KWF voor al die mensen die overleden zijn aan Kanker, net als mijn vader.
Ik keerde regelmatig terug naar deze gedenkplek. De stilte, het gewoon even ‘zijn’. Zijn naam zien staan.

Helaas werd dit monument half juni ernstig beschadigd. Ik ga er vanuit dat ze de dader nooit zullen vinden.
Omdat ik het met eigen ogen wilde zien, … ongeloof…, …respectloos…, en zo veel meer. Een onbeschrijfelijke verwoesting…

Inmiddels is bekend dat het monument opnieuw wordt opgebouwd. De crowdfunding actie was een succes.
Ikzelf heb een stukje glas meegenomen waar ik voor mezelf een aandenken van wil maken. Bij een uitzending van Radio Flevoland werd gezegd dat dit mag, maar men moest wel oppassen voor de glassplinter.
Ik heb gezocht naar de naam van mijn vader en kon deze in eerste instantie niet vinden. Pas in een bepaalde hoek kon ik namen zien. Miljoenen, of nog wel meer, glassplinters/brokken. Ik had de hoop al opgegeven dat ik iets zou vinden.

Vlak voor ik vertrok nog een poging gewaagd en vond een stukje van zijn naam. Ik had er vrede mee.
Enkele dagen later zat ik thuis de foto’s op mijn computer te bekijken. Verbazing. Ik heb gewoon zijn hele naam op de foto staat en heb er toen overheen gekeken.

Op het laatste moment toch nog een keer kijken of ik nog de naam van mijn vader zou vinden. Gelukkig dat ik dat deed want heb nog ‘ggaar’ gevonden. Heb het meegenomen. 1 van de twee harten lag er nog, ook mee en het jaartal 1993.

29 juni 2023

Op woensdag 28 juni 2023 hebben KWF, Staatsbosbeheer en gemeente Dronten overlegd. De aanleiding was de vernieling van de gedenkplek voor overledenen aan kanker in het Wilhelminabos in de nacht van 18 juni op 19 juni.
In het overleg is besloten de gedenkplek zoveel mogelijk in originele staat te herstellen, inclusief de namen van de overledenen.
Daarnaast wordt gekeken naar welke maatregelen nodig zijn om de kans op vernielingen te verkleinen.
Op vrijdag 7 juli start de opruiming van de glasscherven door een gespecialiseerd bedrijf. Vanaf dat moment is de gedenkplek niet meer toegankelijk. Tot 7 juli kun je de gedenkplek in de huidige staat bezoeken. Aan het einde van de zomer volgt er meer informatie over de opbouw van de nieuwe gedenkplek.

30 juni 2023

Ik heb zojuist (30.6.2023, 7:45), toen ik de foto’s van afgelopen maandag nog eens bekeek van de gesneuvelde glasplaten in het Wilhelminabos, zo’n bizarre ontdekking gedaan. De hele naam van mijn vader lag in kant en klare brokken voor mijn neus en ik heb er overheen gekeken. En dat terwijl ik het stuk 1993 hier thuis heb liggen. Ik het stukje van ’93’ van de grote plaat af heb gebroken. Het ergste is dat ik het gewoon in de hand heb gehad en NIET gezien. Maar ik had pas later door dat de namen zichtbaar waren vanuit een bepaalde hoek. Vanmorgen had ik ingezoomd en toen kwam ik tot de ontdekking dat papa zijn volledige naam er nog lag. Ik moet niet impulsief zijn maar heb de hele tijd zo van ik moet terug. Een klein stemmetje zegt dat de kans dat ik het ga vinden heel klein is. Vandaag zei iemand tegen mij dat het vinden van de helft van zijn naam ook symbolisch is voor de ravage dat dit heeft aangericht, niet terug gaan, maar vooruit. Omcirkeld is de hele naam

7 juli 2023

6 april 2024

Stil en verlaten
Waar het eens zo druk was met alle namen op de glaspanelen
Er staan er nog twee
Verloren in het niets

Serene rust
Geen mens te bekennen
Alleen het gezang van vogeltjes
Af en toe klapperen takken tegen elkaar door de wind

Waar vroeger de platen stonden
Zijn de persoonlijke dingen bij de monumentjes blijven staan
Zo ook het boompje dat ik, denk 8 jaar geleden, heb neergezet
Hij doet het goed

Mijn uitzicht, het beeld van Wilhelmina staat er leeg bij
Zelfs de plaat voor haar is vernieuwd
10 maanden geleden zaten de glasscherven er nog in
Mijn oog valt op nog wat restscherven

Op dit moment is er nog weinig zichtbaar van de beruchte dag dat alles bezaaid lag met glasscherven
Alleen als je langs de monumentjes loopt liggen daar nog de funderingen van de panelen
Behalve dan waar de naam van mijn vader op stond

Ik besluit mijn weg te vervolgen richting het bos waar ik in 2015 een boom, zeg maar 2, heb geplant
Echter de gebruikelijke route had een hindernis
De brug was verdwenen

Ik heb me niet laten kennen
Via een smal stukje sloot overgesprongen
Modder? Nee joh…

Ondertussen was ik al ruim een uur in het Wilhelminabos
Nog steeds niemand gezien
In de bomen hangen vele harten en andere figuren
Nee geen kerst. Iedere boom stelt een bijzonder persoon voor
Bij het perceel van de bomen van 2015 had ik niet verwacht bij mijn bomen te komen
Wel was duidelijk dat dit deel behoorlijk gegroeid was

Teruggelopen naar het veld waar vroeger alle glasplaten stonden
De eerst warmte lente dag was een bijzondere dag
Ik loop nog even achterlangs de plek waar ooit de plaat stond met de naam van mijn vader

Mijn (kerst)boom doet het goed!
Ik zie overal jonge, licht groen, uitschieters met daaronder een pot met bloeiende vergeet-me-nietjes
En op de top beginnend nieuw leven;
2 parende lieveheersbeestje

23 juni 2024

Vandaag ben ik met Titia naar het Wilhelminabos in Dronten geweest.

Op 19 juni 2023 werd daar het ere-monument met de glaspanelen met namen voor mensen die aan kanker zijn overleden vernield.

Zelf ben ik op 26 juni 2023 gaan kijken. Ik wilde het met eigen ogen zien. Indrukwekkend en even schoot door mijn hoofd dat het net op Antarctica leek. Wat bezield iemand dit te doen? Ik heb op mijn knieën tussen de glasscherven gezeten en de naam van mijn vader gevonden. De ravage heeft behoorlijke indruk op mij gemaakt.

Ik heb het nieuws nauwlettend gevolgd en door de vele donaties kon het ere-monument opnieuw worden gerealiseerd.

6 april jl. ben ik nogmaals naar het Wilhelminabos geweest. Een vreemde lege stilte. Alleen de funderingen en de planten en andere persoonlijke herinneringen om de fundering stonden er nog.

In mei jl. zag ik per toeval een bericht bij het SBS6 nieuws. Het herdenkingsmonument voor overleden kankerpatiënten in het Koningin Wilhelminabos in Dronten is hersteld. Helaas heeft de media hier niet veel aandacht aan besteed, maar dit zal zijn reden wel hebben.

Vandaag zijn we gaan kijken. Bijzonder. Maar het gevoel is nu nog zo anders dan het voorheen was. De glaspanelen staan niet helemaal meer op dezelfde plek. Lijken dichter bij elkaar te staan en de cirkel is in het midden niet onderbroken. Vroeger was er een pad richting het bos.

Voor mijn gevoel waren de platen veel meer aanwezig. De witte letters waren er echt. De oude – vernielde – glaspanelen waren meer opgenomen in de omgeving.

Er stonden nieuwe gedichten op glaspanelen lopende vanaf de parkeerplaats richting het ere-monument.

Echt alleen zijn, zoals vroeger, is er niet meer bij. Er is beveiliging. Bij aankomst staat er een grote box met BauWatch en twee camera’s. Er is nu nog maar 1 ingang, via het lange pad vanaf de parkeerplaats. De brug die er vroeger was is verdwenen en voor de ingang, in het midden dat je naar het bos kon gaan, staat een groot hek.

Voorheen stond er al een bord dat er niets aan persoonlijke herinnering bij de glaspanelen mocht worden achtergelaten. Een nieuw bord met nieuwe kansen. Inmiddels staat er weer bij diverse panelen van alles bij.

Ik ben blij ‘het nieuwe Wilhelminabos’ te hebben gezien. Of het gevoel net zo wordt als voorheen is nu nog een raadsel.