Woord en Beeld

Woord en beeld is een vervolg op de fotoserie Verlaat Verdriet in Woord en Beeld. Sinds de zomer van 2017 Sturen Titia Liese en ik elkaar dagelijks een foto in het thema Verlaat Verdriet.
Sinds begin oktober 2017 krijg ik wekelijks een foto en schrijf in maximaal 400 woorden mijn associatie op de titel en de foto.

FeestFeest

11 augustus 2017

1967, mijn ouders die 40 jaar geleden in het huwelijksbootje stapte. Het was een feest. Een feest van liefde. Een feest van geluk, warmte en gezelligheid. Een feest dat er echt mocht zijn. Mijn papa en mama paste bij elkaar en hielden ontzettend van elkaar.

De enige herinnering die ik hier aan heb zijn foto’s. Ik werd pas 11 jaar later uit liefde geboren. Zwart wit foto’s van de bruiloft waarop mijn vader en moeder stralen. Een feest om naar te kijken, echte liefde.

11 augustus 2017 had ook een feest moeten zijn. Tegenwoordig is het zo gewoon om te scheiden, of er nu kinderen in het spel zijn ja of nee. Mijn ouders zouden zeker weten nog bij elkaar zijn. Met een scheiding door het plots overlijden van mijn vader viel het levensfeest in duigen.

(11.10.2017)

MuurtjeMuur

Eilandmuur

Op mijn eiland staat een muur. Met een pontje mag je overvaren. Als ik je vertrouw gaat de deur op een kier. Stap voor stap laat ik je binnen.

Vertrouwen heeft tijd nodig. Mijn vertrouwen is beschadigd en dient gewonnen te worden.

Je mag binnen komen. Daar is nog een afscheiding. Geen dikke, goed geïsoleerd, kasteelbouwsel. Een muur met gaten waar mijn voelsprieten je angstvallig in de gaten houden.

Vertrouwen dat ik je kan vertrouwen. Mijn vertrouwen in de mensheid is beschadigd en dient hersteld te worden. Vertrouwen krijgen heeft tijd nodig, bij mij veel meer tijd.

Zij voorzichtig met mij. Zie het als een eer dat ik je toelaat achter de muur met gaten. Zie mijn kwetsbaarheden en mijn strijdlust. Ga voorzichtig om met mijn muurtje, het is zo kwetsbaar.

(11.10.2017)

Kwartjeveranderkracht

Kon ik je maar even bellen.

Even horen hoe het met je gaat. Even vertellen hoe het met mij gaat. Je stem horen. Het hoeft echt niet lang te zijn. Bellen voor een kwartje is genoeg, net als vroeger.

Ondertussen zoek ik op internet het nummer: ‘If Heaven had a Phone’ van Penny Alexander op. (https://www.youtube.com/watch?v=MpfGqFnn5Lk). Ik klik op afspelen. Na het eerste couplet rolt er een traan over mijn wang. Het nummer raakt mij keer op keer.

Het nummer is afgelopen, het blijft stil. Ik kijk naar mijn kleine altaartje op mijn bureau voor mijn vader. Een steen uit het Kaunertal, een hart van de binnenkant van mijn ‘Papabeeld’ met daarop een edelweiss embleem van het Kaunertal.

Het kaarsje die er naast staat steek ik aan. Het plaatje die ik er op heb gemaakt met de tekst ‘She believed she could so she did’ blijft toepasselijk.

En toch, bellen met mijn vader in de hemel met een laatste kwartje, i don’t believe it…

(11.10.2017)

KwetsbaarKwetsbaar

Jij ziet mij.

Jij ziet mij groot. Jij ziet mij sterk. Jij ziet mij niet.

Onder een dikke laag van doorgaan en vechten voor de buitenwereld zit een kleine ik. Een kleine ik die steeds in conclaaf is met de grote ik, zo zie jij mij groot. De kleine ik die zichzelf opzij zet, zo zie jij mij sterk. De kleine ik die zich verstopt samen met een rugtas, zo zie jij mij niet.

Er schuilt een sterk persoon in mij. Met een vinger, traan of een prik breek ik. Ik lijk zo sterk, maar o zo kwetsbaar. Bij iedere dieper liggende laag drijft het weer naar boven. Bij iedere nieuwe situatie of levensgebeurtenis overschaduwt door kwetsbaarheid die ik verborgen probeer te houden voor de buitenwereld, jij ziet mij niet.

Mijn kwetsbaarheid tonen is bedreigend. Vertrouwen geboden. Angst om bij het tonen van mijn lach en mijn traan iemand te verliezen. Onbegrip.

Zie jij mij?

(13.10.2017)

LevenswegLevenspad of Levensweg

Mijn levenspad, is geen rechte weg. Ik bewandel hem op mijn eigen manier. In iedere bocht zit wel een onverwachte verrassing. Mijn pad is wild begroeid. Heel veel zijpaden met vele hobbels en kuilen. Mijn pad kan ik niet saai noemen.

Wat sta ik anders in het leven. Ik ben wijzer, op een andere manier. Ik weet dat het leven zo afgelopen kan zijn. Dat maakt mij bang. Angst dat overal in is gaan zitten. Ik ben in één klap, ongewenst, volwassen geworden terwijl ik daar nog lang niet aan toe was. Overleven heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Ik voel mij vaak anders dan andere. Geen kinderen, nog thuis wonen. Doe ik wel wat ik leuk vind? Maak ik gebruik van mijn kwaliteiten. Wat wil ik met mijn leven en vooral wat niet. Zo veel onzekerheden, angsten, uren piekeren het maakt mij bang en onzeker.

Ik ga steeds meer het waarom begrijpen – het overlijden pa. Een trauma die hele diepe en verwoestende sporen op mijn ziel heeft nagelaten en welke iedere dag nog voel- en zichtbaar zijn. Mijn levensweg, overschaduwd door overleven. Vallen, opstaan, opkrabbelen en door moeten gaan. Doorgaan met doen. Mezelf opleggen te doen en keer op keer weer onderuitgaan. Doorgaan, mijn valkuil is mijn overleven. Soms realiseren mensen zich niet, dat er een enorm verschil is tussen ‘opgeven’ en ‘niet meer kunnen’. Voor mij zo vaak te voelen en heel dichtbij. Nauwelijks worden kunnen geven aan – onbekende – intense gevoelens.

Ik ben een gesloten systeem geworden, maar hoe kom ik hieruit? Steeds dat negatieve innerlijke dialoog en een golf van gevoelens en emoties. Afgescheiden raken van de buitenwereld. Dezelfde valkuilen steeds weer passeren. Help wat gebeurt er met mij. Ik trap steeds weer in de herhaling van de ruptuur, steeds is het weer nieuw, steeds voel ik mij weer angstig en machteloos.

Desondanks is mijn pad, vaak, de moeite waard om te bewandelen. Ik moet niet een pad zoeken om mijn angsten heen. Na jaren weet ik dat er een weg is, er dwars doorheen. Mijn diepste wens op mijn levensweg is om weer gelukkig te zijn met mijzelf en het goed hebben met mijzelf. En innerlijke rust aanvaarden van de keuzes die ik heb gemaakt.

(29.10.2017)

TransformatieTransformatie

Ik kan mij de dag nog herinneren als vandaag. Tijdens de basisworkshop Verlaat Verdriet in november 2014 werd regelmatig gezegd ‘ga het proces aan’. Oké, ja, uh, wat en nu? ‘Ga het proces aan’. Welk proces? Hoe? Alsof er een wolkje rook werd uitgeblazen die langzaam weer verdween en ik weer met lege handen zat.

Met enige regelmaat werd gezegd dat ik zelf al zo veel had gedaan. Voordat ik de eerste workshop bij Titia Liese volgde had ik al een beeld gemaakt voor mijn vader. Mijn ‘Papabeeld’ had ik een half jaar daarvoor geplaatst in Oostenrijk op de plek wat mijn vader de mooiste plek op aarde vond en wij, zomer 1994, zijn as ook hebben uitgestrooid. Een deel van de transformatie was al op gang gezet. Toch voelde het vreemd. Ik heb dit gedaan om mijn vader te eren en het gevoel was goed, punt.

En toch bleef er iets onbeschrijflijks, iets vreemd.

Tijdens de basisworkshop Verlaat Verdriet werd ik mij steeds bewuster wat de impact van het overlijden van mijn vader op mijn leven is geweest en nog steeds is. Zijn overlijden heeft mij zo anders in het leven doen staan en ik ben zo in een overlevingsstand gekomen die mij is gaan knellen. De theorie, niet alleen vanuit de diverse workshops, literatuur, maar ook uit gesprekken, kwam steeds dieper binnen. Van alles werd in gang gezet. Confrontaties met mijzelf die soms pijnlijk waren, vele tranen, boosheid, machteloosheid en soms een lach. Het was allemaal nodig om mijzelf te leren kennen en te veranderen.

Ik denk dat de puntjes op de i neer werden gezet toen ik aan mijn boek begon. ‘Papa, ik lijk op jou’. Een periode waarbij ik puzzelstukken langzaam kon schuiven naar de juiste plek. Ik verbanden kon gaan leggen en zag hoe veel ik op mijn vader lijk. Ik gedrag kon gaan begrijpen. Ik erachter kwam dat mijn Verlaat Verdriet is veranderd, maar dat de altijd aanwezige afwezigheid van mijn vader blijft. Het proces aangaan, het schrijven en uitgeven van mijn boek is, denk ik wel, de grootste transformatie die plaats heeft gevonden in mij leven na het overlijden van mijn vader in 1993 (mijn vader is net 51 jaar geworden, ik was 14 jaar).

Mijn boek: ‘Papa, ik lijk op jou’. Mijn Verlaat Verdriet is veranderd, de altijd aanwezige afwezigheid van mijn vader blijft. Is te bestellen via www.stephanie-b.nl.

(29.10.2017)

intimiteitIntimiteit

Onvoorwaardelijke (dieren) liefde. Ik voel mij verdrietig. Tranen rollen over mijn wangen. Ik voel mij eenzaam in mijn verdriet. Ik zoek naar een uitweg. Het is een onbekende weg. Ik raak voor de zoveelste keer het spoor bijster.

Terug, ik loop naar het hoekje in mijn kamer. 3 schattige snoetjes komen kijken. Zetten hun pootjes op het randje. Ik kan niet kiezen. Ze zijn alle drie even lief op hun manier. Ze steunen mij op hun eigen manier.

Mijn drie cavia’s zijn mijn alles, mijn meiden. Fien, Muis en Saar(tje)

Ik neem ze mee naar mijn veilige en warme plekje, hun veilige en warme plekje, ons veilige en warme plekje; mijn bed. Liefdevol zoeken ze alle drie een plekje op de grote handdoek, ze weten dat ze niet daarbuiten mogen. Muis wurmt zich met al haar krachten tegen mij aan. Het liefste ligt ze op mijn borst en geeft mij af en toe een kusje. Waar Muis mij nog meer van aan het huilen krijgt is als ze mijn tranen weg likt, alsof ze het weet.

Niet veel later liggen Fien, Muis en Saar(tje) met ze drieën knorrend tegen mij aan. Een rustgevend gezelschap. Een zachte aai over hun bolletje. Oogjes die op een kiertje gaan en weer verder slapen. Tot het moment dat de eerste onrustig wordt en begint te klappertanden. Dat betekent snel opstaan vrouwtje wij moeten plassen.

Soms lijkt het weleens dat de liefde die ik na het overlijden van mijn vader zo gemist heb ik probeer te kopiëren naar mijn kleine meiden. Hoe verdrietig of beroerd ik mij ook voel, hoe stout en ondeugend ze soms ook zijn. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn cavia’s.

(8.11.2017)

PrikkelbaarPrikkelbaar

Overprikkeld.
Ik wil rust in mijn hoofd. Gewoon in alle rust leven. Meegaand met de golven van de zee.

Was het maar waar dat het zo ging. De maatschappij en mijn omgeving vraagt veel meer van mij. Soms gaat aanpassen beter als verwacht. Soms leer ik een kant van mijzelf kennen waar ik van schrik. Een kant waarvan ik het bestaan misschien wel niet wist. Althans niet in zo’n hoedanigheid en heftigheid dat ik mijzelf moet afzonderen om erger te voorkomen. Het duurt al dagen en het verlangen naar rust is heel groot.

De afgelopen week ben ik zeer prikkelbaar. En als dat niet genoeg is lijkt er soms ook stroom op te staan. Weinig lijkt goed te gaan en om het minste of geringste schieten de tranen in mijn ogen en stoom komt uit mijn oren. Ik heb een kort lontje. Zelfs als ik aan situaties terugdenk rollen er vrijwel direct weer tranen over mijn wangen en een hartslag die ver boven het landelijk gemiddelde is. Ik voel in mijn lijf rillingen en zou het liefste alles uit willen schreeuwen.

Ik verlang naar rust. Leven in alle rust. Een zee in rust. Stilte en innerlijke harmonie.

(8.11.2017)

GelukGeluk

‘Geluk voor mij is niet de glimlach op mijn gezicht maar de rust in mijn hoofd’.

Een tijd geleden maakte ik een pagina in mijn visueel dagboek met deze titel. Op de achtergrond sneeuwvlokken met glitters, skiërs en mensen in de skilift. Geluk komt niet uit een potje. Geluk valt voor mij uit de lucht in de vorm van sneeuw. Sneeuw werkt voor mij als een medicijn, net als het zijn in mijn tweede huis Ehrwald, Oostenrijk.

Bij het zijn in Oostenrijk komen de geluk hormonen rijkelijk vrij. Dopamine, Oxytocine, Endorfine, Serotonine als er maar ‘-ine’ achter staat. Zelf vul ik deze graag aan met vitamine D en V.

Vitamine V(akantie) is iets wat mij steeds op de been houd. Een circulair proces. Steeds weer terug mogen keren naar het land waar wij de as van mijn vader hebben uitgestrooid. Helaas is het in de winter niet mogelijk om bij mijn ‘Papabeeld’ te komen. In de dalen is sneeuw mijn grootste vriend, maar op 2750 m hoogte ligt mijn ‘Papabeeld’ al vanaf eind oktober in de sneeuw.

Het zijn bij mijn ‘Papabeeld’ is echt een reis voor de zomer. Zitten op de grote steen naast het beeld. De kracht van de zon voelen op mijn lijf. Even alles om mij heen vergeten. Genieten van de stilte en een leeg hoofd. Opladen tot mijn volgende reis naar Oostenrijk.

Geluk is voor mij sneeuw. Skiënd van de Ehrwalder alm, ‘als een veertje’ naar beneden carven in de ijskoude zon. Mijn hoofd leeg skiën, mijn lijf vermoeien en ondertussen alle mogelijke ‘ine’s’ tot mij nemen.

(13.11.2017)

HartelijkHartelijk

Welkom!

Hartelijk welkom in de wereld van mensen die jong een ouder(s) is verloren: een ‘Verlaat Verdrieter’.

Hartelijk welkom in de wereld van bijzondere mensen die zich soms zo anders als andere mensen voelen.

Hartelijk welkom in de wereld waar mensen zich zo vaak onbegrepen voelen.

Hartelijk welkom in de wereld waar veel kennis zit.

Hartelijk welkom, treed binnen, open uw ogen én luister. Luister aandachtig én zie onze kracht. Luister naar ons verhaal én neem ons serieus. Plaats ons niet in hokjes, maar kijk wat ons is overkomen. Zie ons doorzettingsvermogen én creativiteit om in deze wereld te overleven na het op jonge leeftijd verliezen van onze ouder. Zie hoe wij ons staande hebben gehouden én plotsklap volwassen werden. Wij de wereld om ons heen zelf moesten ontdekken zonder aan de hand mee genomen te worden. Zie onze prestatie(s) én geef ons dat compliment, ook al kunnen we die moeilijk incasseren. (Probeer te) Begrijp(en) dat wij moeite hebben om ruimte in te nemen, hulp te vragen én moeilijk afscheid kunnen nemen. We worden – alleen maar – gehinderd door verliesangsten uit het verleden. We zijn bang voor verandering door de ervaring van het op jonge leeftijd verliezen van onze ouder(s). Dan is het toch niet zo vreemd dat we abrupt de verbinding, kunnen, verbreken en een muurtje om ons heen bouwen. Zie én luister hoe de stoere en zelfstandige buitenkant ervan binnen uit ziet. Zie dat wij continue leven met een vals alarm. Dat chronisch waakzaam zijn én aanpassen zo vermoeiend is. Wij door het continue aanpassen, altijd willen geven én altijd zorgen voor anderen, wij onze eigen lat steeds hoger zijn gaan leggen. Snap dat wij alles onder controle proberen te houden, uit ervaring weten wij dat het kan zo afgelopen zijn.

Help ons onze échte kwaliteiten te ontdekken én zelfvertrouwen terug te winnen. Help ons weer vertrouwen te krijgen in de toekomst, angsten te overwinnen én weer te genieten van het leven.

(22.11.2017)

Stappen

Ik ben mijn proces niet aangegaan volgens bepaalde stappen. Ik denk dat je een Verlaat Verdriet rouwproces niet kan doorlopen volgens een gestandaardiseerd stappenplan. Mijn ervaring is dat het op gevoel gaat. Volg je hart, keer op keer.

Mijn hart volgen en zien wat er wel en niet komt. Verbaasd staan wat voor moois er uit mij is gekomen. De afgelopen jaren heb ik regelmatig gezegd dat ik soms het gevoel had ergens middenin te zijn begonnen met het maken van Mijn ‘Papabeeld’ en toen pas de ‘basisworkshop’ en ‘heel je leven’ bij Titia Liese te volgen. Ik had steeds het gevoel al zo veel meer te hebben gedaan, alsof ik een stapje voor was. Anderzijds kan ik er nu op terugkijken wat een ongelofelijke power ik heb gehad. Doorzettingsvermogen, creativiteit, angsten overwonnen, enorme diepe dalen heb ik gekend en het (bijna) nooit heb opgegeven.

Iedere stap die ik in mijn persoonlijk stappenplan heb gezet staat. Iedere stap is waardevol in mijn herstelproces. Soms zag ik het zelf, soms maanden later of moest het mij verteld worden om door te dringen.

De grootste stappen zijn denk ik nu wel gezet, al kan ik hier morgen anders over denken. Vaak heb ik het idee dat het nu ingesleten wordt en ik op een hele andere level zit als een paar jaar geleden. Alsof ik een muur van bovenaf aan het voegen ben en de cement soms zo waterig is dat het als vanzelf naar beneden loopt. Alsof ik mijzelf steeds kan verblijden met kleine dingen.

Zo was ik 13 december 2017 op weg naar Nunspeet. Door een vergissing van de afslag onderweg diende ik mijn planning te veranderen. Die middag eindigde ik in het Wilhelminabos in Dronten waar november 2015 de laatste ‘bomen voor het leven dag’ was en ik mijn vader liet vereeuwigen op een glasplaat. Naast zijn naam en overlijdens dag op de glasplaat plantte ik stiekem een extra boom.

Onderweg had ik een klein kerstboompje gekocht. De weg naar het bos was wegens centimeters dikke sneeuw afgesloten met een hek. Ik zag een spoor van een auto. Vertrouwend op mijn winterbanden kwam ik aan bij de parkeerplaats. Ik was niet meer te stoppen. Onderweg naar de glasplaten was het glibberig en maakte een behoorlijke smak. Ik had maar een doel voor ogen om mijn kerstboompje te planten bij de glazen plaat. Dat is gelukt.

Een bijzondere ervaring waarbij ik weer mijn gevoel volgde. Ik kwam aanlopen door de verse sneeuw en er hing een vreemdsoortige mistwolk tussen de glazen platen. Een bijzondere ervaring van extreme rust en stilte. Zijn. Ik maakte het eerste spoor in de verse sneeuw en plantte het boompje, net als thuis, een beetje scheef. Het gebeurde.

Ik nam een paar stappen achteruit en werd overvallen door een gevoel van missen. Ineens besefte ik mij dat dat gevoel nog nooit zo sterk op de voorgrond heb gehad tijdens mijn hele proces. Tranen rolde over mijn wangen zonder enige vorm van schaamte. Het voelt niet meer gek om te huilen om iemand waar ik zielsveel van heb gehouden.

Dat ik zo spontaan op een woensdag middag in december met een kerstboompje in de hoge sneeuw een bezoekje breng aan mijn vader was niet opgenomen in mijn stappenplan. Maar desondanks een hele mooie en dankbare stap in mijn proces.

(20.12.2017)

Verwerken

Diagnose: “Ze zal het verlies van haar ouder wel niet verwerkt hebben”.

Anamnese: Complicaties; onbegrepenheid. Autisme. Dwang. Depressie. Wantrouwen. Emoties. Dissociëren. Angst. Paniekaanvallen. Wanhoop. Tranen. Verdriet.

Advies/tip: Ga het Verlaat Verdriet rouwproces aan. Zoek hulp bij mensen die je écht begrijpen en niet doen alsof. Neem de tijd om alles te verwerken.

(14.12.2017)

 

Puzzelstukjes

Puzzelstukje,

Kun jij mij helpen mij weer compleet te maken?

Puzzel

(14.12.2017)

 

 

Familiefeest

Kerstmis, een feest dat samen met familie gevierd wordt.

Wakker worden en weer vierentwintig splinternieuwe uren hebben om te leven.

Wat een kostbaar geschenk!

Het ligt in ons vermogen om zo te leven, dat deze vierentwintig uur onszelf en anderen vrede, vreugde en geluk te brengen.

Hoe klein de familie ook is geworden; Vredige kerstdag gewenst!

(24.12.2017)

 

TijdTijd

Tijd

Tikkende wekker

Maakt mij nerveus

Stop de tijd, nu

Eindigen

(4.01.2018)

Poëzie

10 dat zijn de kinderjaren
20 moet je aan het sparen
30 moet je zijn getrouwd
40 ben je daarvoor te oud
50 krijg je ongemakken
60 ga je aan het zakken
70 daalt het leven af
80 lig je op het graf
90 kan je ook nog leven
100 zijn door God gegeven.

Papa.

Dit versje schreef mijn vader in mijn poëziealbum op 24 juni 1985.
Alsof hij het wist dat je bij 50 ongemakken kreeg en met 51 zou overlijden.

4.2.2018

Kracht

Kracht spel

Ik rol met de dobbelsteen. Ik gooi 6. Ik zet zes stappen vooruit en wacht tot ik weer aan de beurt ben. Weer gooi ik 6. Ik kom op een vakje met de tekst ‘gooi nog een keer’. Deze keer is het 3. Ik moet 2 plaatsen terug. De volgende beurten gooi ik weinig punten. Steeds een één of een twee. Het schiet niet op. Mijn tegenstander haalt mij in de binnenste cirkel in. Ik ben nog ver verwijderd van nummer 40.

Mijn tegenstander moet terug naar nummer één. Ik zit al een tijd in de put. In plaats dat ik een hoog genoeg getal gooi blijft het steeds bij een één of een drie. Ik verlies de moed nu ik door mijn tegenstander word ingehaald. Mijn tegenstander is een persoon met een zekere aantrekkingskracht voor geluk. Mij lijkt dat niet gegund.

Ik zeg dat ik het op wil geven. Woorden lijken weg te waaien en mijn tegenstander gaat enthousiast door. ‘Ik stop ermee!’. Ik word niet gehoord en durf niet nog harder te schreeuwen.

Ineens gooi ik het juiste getal met de dobbelsteen. Er zitten nu meer dan 30 vakje tussen mij en mijn tegenstander. Ik heb geen zin meer.

Tot mijn verbazing gooi ik vier keer een vijf. Dat schiet op.

In de volgende twee worpen kan ik mij precies in nummer drieënzestig zetten en ben ik de winnaar.

Nog een spel? Is het goed dat ik daar nog even over nadenk?

4.2.2018

Vangnet

Een vangnet zou handig zijn als ik het zou accepteren. Soms voel ik hem wel, maar in slechtere tijden wil ik hem, lijkt het wel, niet voelen.

Een net waar ik in kan vallen, word opgevangen en op het rechte pad wordt geduwd om terug te komen in de juiste werkelijkheid. Gewoon even toegeven van help ik weet het niet meer. Toelaten van iets engs dat vangnet heet en waar ik liever geen gebruik van zou willen maken. Soms moet en mag het en dan hoef ik mij niet te schamen, maar zou ik het als een compliment moeten ontvangen.

Ziet het net er net zo uit als een vangnet? Nee, ik denk meer als handen die mij tegenhouden en een zetje geven in de richting die ik op dat moment nodig heb. Accepteren dat ik niet alles alleen hoef en moet doen, maar mensen toelaten op mijn eiland waar ik zo gevangen op kan zitten.

Gevangenschap mag best weleens exploderen, mits er een goed vangnet is en ik deze ook daadwerkelijk toe kan laten. Een vangnet mag veiligheid bieden in alle kwetsbaarheid, maar een vangnet niet toelaten verliest zijn doel.

Wat zou het mooi zijn als ik echt gebruik zou gaan maken van mijn vangnet en de functie ervan in zou zien zonder mij te schamen hier gebruik van te maken.

Het zal mij alleen maar sterker maken en uiteindelijk zal ik het minder nodig hebben. In de toekomst zal ik trots op mijzelf mogen zijn en anderen uit ervaring kunnen en mogen vertellen van mijn avontuur met mijn vangnet of misschien wel vangnetten. Dan zou ik toch een mooie groei hebben gemaakt.

Maar nu eerste erkennen dat ik niet faal als ik ze gebruik en daarna er echt gebruik van maken.

 

Vangnet
Gaten Handen
Ik Ga Gebruiken
Ik Mag Het Accepteren
Doen

15.2.2018

GelukGeluk

Geluk voor mij is een woord bestaande uit vijf letters. Ik vind het moeilijk te benoemen wat geluk voor mij betekend.

Als ik denk met iets of iemand gelukkig te zijn, komen bijna altijd de mitsen en maren weer ongewenst tevoorschijn. Soms lijkt het wel of ik echt geluk niet wil toelaten in mijn leven.

Hoe harder ik op zoek ga naar het geluksgevoel hoe verder het van mij af komt te staan.

Hoe voelt geluk voor mij? Zou het de glimlach op mijn gezicht zijn of ben ik al gelukkig als ik geen spanning voel. Op welke plek voel ik geluk of ben ik het gelukkigst.

Was ik vroeger gelukkiger als nu? En met wie in mijn buurt ben ik het gelukkigst?

Geluk, een woord dat bestaat uit vijf letters en vijf keer vijf keer vijf … vraagtekens.

27.2.2018

Rupsje-nooit-genoeg.

Er knaagt een rups je in mij.
Wikkend en wegend tussen begrijpen en begrepen.
Eenvoud van theorie toepasbaar op mijn eigen ik.
Ik heb het volgens mij begrepen, maar begrijp ik het echt?

Er knaagt een rupsje in mij.
Zoekend door een gangenstelsel met vele kruispunten.
Kruipend door alle informatie die ik tegen kom.
Het is een complex geheel, maar is het niet te veel?

Er knaagt een rupsje in mij.
Zoeken naar dingen, niet weten wat.
Hunkerend naar alles wat ik denk te kunnen gebruiken.
Het wordt steeds meer, is het nou nooit genoeg?

Er knaagt een rupsje in mij.
Nee, het is nooit genoeg.

27.2.2018

Warboel

Mijn warboel

Om Verlaat Verdriet te willen begrijpen was er bij mij eerst een enorme warboel. Mijn hele leven was gefragmenteerd en geen enkel onderdeel had een connectie met elkaar.

Mijn warboel te ontwarren is niet over een nacht ijs gegaan. Steeds als ik dacht weer iets te kunnen begrijpen bracht het op een ander gebied weer verwarring. Een proces van jaren met bemoediging en ontmoediging.

Regelmatig zag ik het niet meer zitten als ik de warboel niet meer uit elkaar kon trekken. Alsof ik het overzicht helemaal kwijtraakte. Ik wilde zo graag maar wist niet meer hoe.

Als ik in een periode was dat ik de warboel kon ontwarren ontstond vaak hoop. Zo veel was terug te halen naar het overlijden van mijn vader toen ik 13 jaar was. Ik heb vaak gezegd dat het allemaal zo logisch is. Helaas begreep niet iedereen dat.

Naast mijn eigen warboel belandde ik ook in een warboel dat hulpverlening heet. Het heeft mij vaak tot wanhoop gedreven omdat ik mij zo onbegrepen voelde. Mijn leven is anders gelopen, ik heb een trauma achter de rug door jong mijn vader te verliezen. Ik heb mij niet ontwikkeld volgens een standaard huis-boompje-beest protocol. Ik heb mijn unieke weg bewandeld.

Ik weet wat het betekent om een enorme warboel te ontrafelen. Grote puzzels in elkaar te zetten en inzicht te krijgen wat jong ouderverlies met mij heeft gedaan.

Ik ben mijn zoektocht der ontwarring aangegaan met een enorm doorzettingsvermogen en nieuwsgierigheid en zie waar ik nu staat: hier.

19.2.2018

Schrijven

Wie schrijft die blijft

S chrijven brengt rust en alles wat op papier staat kan ik niet meer vergeten.
C haos in mijn hoofd kan ik ordenen door te schrijven.
H et is voor mij helpend om al schrijvende inzicht te krijgen en verbindingen te kunnen leggen.
R ust is wat ik nodig heb om te kunnen schrijven.
I k schrijf bijna iedere dag, het is voor mij ontspannend.
J e moet niet schrijven het mag, daarom verplicht ik mij niets, het komt of het komt niet.
V eel oefenen en regelmatig mij afschrijven werkt bevrijdend.
E en boek schrijven over mijn Verlaat Verdriet veranderproces was helend.
N u geef ik graag de pen door aan de volgende, wat ga jij schrijven?

27.2.2018

Mijlpaal

Ons dorp heeft een mijlpaal bereikt.

Buurtbewoners deden hun uiterste best om het zelf te bestrijden. Verdachte wijkbewoners waren bekend en werden extra in de gaten gehouden. Een heterdaadje zag men wel zitten.

Terug van onze vakantie, het was weer raak. Op mijn computer had ik nog een ludiek verbodsbordje staan die ik jaren geleden tijdens mijn vakantie maakte. Uitgeprint, geplastificeerd en op meerdere plekken aan ons tuinhek vast maakt. Deze werd niet door iedereen even gewaardeerd.

Langzaam trad verbetering op, niet dagelijks, maar eens in de zoveel dagen. Tot het moment dat het werd opgeruimd met een zakje, maar het zakje lieten ze staan.

Na een paar weken is het dan zo ver en kan gemeld worden dat het poortje naast ons huis al 5 dagen hondendrol vrij is.

2.3.2018

Controle

Zomaar een ochtend in Oostenrijk. (woensdag 14.03.2018)

Mijn wekker staat een kwartiertje eerder dan gisteren. Gisteren stond mijn moeder gelijktijdig met mij op en ze verstoorde mijn ritme. Een ochtend voor vertrek naar de skilift moet alles gestroomlijnd lopen. Vanuit mijn pyjama direct in mijn skikleding. Alles gisteren startklaar neergelegd. Als het nieuws om half 8 begint moet ik aan tafel zitten. Een paar minuten eerder is gunstiger. Tijdens het eten stop ik de batterijen in mijn schoenverwarming, geen tijd te verliezen. Terwijl ik de laatste hap neem komt mijn moeder de woonkamer binnen, ‘goedemorgen’. Ik ruim mijn bord op, snel mijn tanden poetsen, tandenborstel ligt al startklaar. Binnen 5 minuten zit ik met mijn helm op in de auto. Ski’s liggen nog in de auto, scheelt tijd. Alles onder controle.

Om kwart voor 8 heb ik mijn skischoenen aan. Ski’s en stokken staan tegen de auto. De auto op slot en trek mijn handschoenen aan. Ik wil met de eerste gondel naar boven, ik wil het eerste spoor trekken, ik wil de eerste zijn in de Ganghoferlift en dan snel door om als eerste in de Issentallift te zitten. De deuren gaan open. Ik ben de eerste die vandaag naar boven gaat. In de gondel doe ik mijn skischoenen iets strakker. Als ik dat bij de auto allemaal had gedaan was ik niet de eerste geweest. Ik heb alles nog onder controle.

Boven aangekomen kom ik erachter dat ik het klittenband die mijn ski’s bij elkaar houdt er nog niet heb afgehaald. Ik voel het gehijg van andere in mijn nek, vooral einheimische. Ski’s aan en handschoenen trek ik wel aan tijdens mijn eerste afdaling. Alles zit gelukkig vast aan mijn jas en pols. Controle.

Tijdens mijn eerste afdaling vanaf de Ganghofer staat er nog een kudde gemzen op de piste. Blijf ik kijken of ga ik door? Ik kies voor het laatste, ik moet en zou de eerste zijn. Boven aangekomen verse sneeuw. Ik ski met kleine bochtjes naar beneden, ik kijk om en zie mijn spoor, het eerste spoor, nog het enige spoor. Bij het dalstation van de Gaistallift maak ik een hockeystop. Ik zou het liefste een vreugdekreet willen maken. Ik heb mijn doel voor deze ochtend behaald. Het is even voor half 9. Mijzelf een ‘cadeau’ geven zoals dit kan alleen met 100% controle en niets op mijn weg.

De rest van de ochtend. Ik kan alles loslaten. Geen strak plan met een moeten. Ik beslis a la minuut welke afdaling ik neem. Het voelt niet als beslissen. Ik laat alles zo los dat ik kijk wat er gebeurt als ik de lift uitstap. Ik neem geen beslissingen, ik laat alle controle los. Ik ski, ik ski veel en neem tijdig koffiepauze. Het enige waar ik graag de controle over heb zijn mijn ski’s. Toch voelt de berg af skiën heel natuurlijk.

Ik hoef geen controle te houden over mijn ski’s, het is voor mij zo natuurlijk.

Uiteindelijk heb ik deze ochtend: 6,557 hm gemaakt, 46 Pistenkilometer afgelegd, 17 Liften genomen, 217 Minuten Spaß en een maximale snelheid van 67.1 km/h bereikt. Toch nog een beetje controle…

18.3.2018

Doorbreken

Een vakantie doet mij goed. Even de dagelijkse sleur doorbreken. Loskomen van Nederland en alle zorgen en problemen die er zijn. Gewoon de boel de boel laten en vertrekken naar een plek was het heel fijn is.

Een fijne plek hier op aarde is Oostenrijk. Specifiek Ehrwald. Een plek waar ik al 39 jaar kom. Mijn tweede thuis. In Ehrwald kan ik een soort van acclimatiseren en weer terugkeren naar mijzelf. Geen moeten kennen en alleen dingen doen die ik leuk vind.

Ik ben nu een weekje terug van Wintersport. Ik heb genoten. Ik heb kunnen doen waar ik zin in had. Ik heb kunnen skiën tot ik moe was. Ik heb kunnen en mogen beleven hoe ik mijn leven graag zo willen hebben. Ik kon genieten van de natuur, de bergen, de sneeuw en mijn andere ik. Ik werd mij steeds bewuster van het verschil tussen Nederland en Oostenrijk. Ik kon mij losmaken en doorbreken in ik een die ik graag vast zou willen houden.

31.3.2018

Geknakt

Er knakte iets vanbinnen.

April 2015.

De eerste dag van de jaartraining ‘de kunst van het verbinden’.
Een moment dat nog steeds pijn doet als ik eraan terugdenk.
Jaren later is het dragelijke pijn.

Een kamer gevuld met allemaal mensen die jong een of beide ouder(s) zijn verloren.
De een is verder in zijn of haar proces als de ander, ieder volgt zijn eigen pad.
Naar mijn idee was ik al best ver in mijn proces.
Ik had al de ‘Basisworkshop Verlaat Verdriet’ en de workshop ‘Heel je leven’ gevolgd bij Titia Liese en had voor die tijd een beeld gemaakt voor mijn vader wat ik zelf in Oostenrijk had geplaatst.

Toch knakte er die vrijdag iets in mij. Hoewel er meer dan acht mensen aanwezig waren voelde ik mij heel eenzaam.
Na de voorstelronde kwam een eerste traan. Ik wilde niet huilen met zo veel onbekende mensen om mij heen. Toch waren deze mensen niet geheel onbekend, we hadden iets samen.
Invloed op mijn tranen kreeg ik steeds minder. Bij ieder woord, beweging of iedere handeling kwamen er meer tranen.
De ene na de ander zee aan tranen. Ik ging mij ongelukkiger voelen. Er bleef steeds iets knakken in mij. Ik raakte uitgeput.

Toch realiseer ik mijn dat op dit punt van alles geknakt is.
Ineens besefte ik dat mijn vader echt is overleden en dit jarenlange stille verdriet er allemaal uit kwam.
Timen kun je zulke momenten niet. Het komt vanzelf.
Mijn overloop was defect, maar alles mocht er nu uitstromen.

Een paar dagen later kwam ik bij de psychiater. Ik vertelde haar wat er was gebeurd.
‘Steef, nu moet ik je condoleren’ waren haar woorden.
Zo voelde het ook. Dagen later voelde ik mij nog uitgeput. Ik mocht het zien als een bevrijding, maar het was zo vreemd.
Toch was dit knakken een onmisbare en heel belangrijk moment in mijn Verlaat Verdriet herstelproces.

2.4.2018

Begin…

… van een nieuwe fase.
Durven kijken naar iets dat verder als vandaag is.
Oog hebben voor de toekomst.
Willen herstellen en over toekomstplannen na durven en kunnen denken

Een nieuw begin. Nieuwe mensen. Nieuwe plaatsen. Nieuwe informatie.
Meer uit mijzelf willen halen. Het is aanwezig, nog even verstopt.
Mijn verstand zegt dat ik het kan. Mijn gevoel sluit hier nog niet bij aan. Dit heeft meer tijd nodig.
Starten met de opleiding Werken Met Eigen Ervaring (WMEE).

Weten dat ik genoeg kennis in huis heb.
Mijzelf inzetten als ervaringsdeskundige.
Ervaring vanuit mijn eigenproces omzetten als hulpmiddel en ondersteuning voor anderen.
Er, laagdrempelig, voor een ander zijn.

Een nieuw begin, drie maanden terug in de schoolbanken.

2.4.2018

Lievelingseten

Toen ik jaren geleden hele lieve mensen gingen helpen bij hun verhuizing werd ik overgoten met Boerenbontservies. Mijn moeder en ik zouden alle dozen uitpakken voor de keuken. Het aantal dozen waren niet op twee handen te tellen. We deden het met liefde, maar daarmee voelde ik mij overgoten met een ‘Boerenbont Trauma’. In de meer dan 20 dozen kwamen we Boerenbont tegen. In Boerenbont heb je alles, van soepbord tot eierdop, van schaal tot thee mok. Ik kon geen Boerenbont meer zien. Tegenwoordig als ik Boerenbont zie moet ik direct aan deze twee lieve mensen denken en hun verhuizing.

Jaren geleden heb ik mijn moeder verrast voor haar verjaardag. Ik werkte toen in Oostenrijk en ben een weekeindje overgekomen voor haar verjaardag. Ik mocht een nachtje logeren bij deze lieve mensen. Die avond mocht ik kiezen wat we gingen eten. Mijn lievelingseten is Zuurkoolstamppot.

Zuurkoolstamppot op een Boerenbont bord.

7.4.2018

Leegte

Leegte
Leegte en verwarring.
Verdwenen van de aardbodem.
Contact met de buitenwereld verbroken.
Leegte.

Leegte.
Er ‘even’ niet meer zijn.
Afgesloten voor jou.
Verdwenen uit mijzelf.

Verdwenen uit mijzelf.
Niet meer kunnen horen
Niet meer kunnen denken.
Niet meer kunnen voelen.

Niet meer kunnen voelen.
Contact zoeken.
Terughalen.
Niets opmerken.

Niets opmerken.
Gevoelloos.
Verwarring.
Leegte, de leegte van een dissociatie.

22.4.2018

Begrenzen

Begrens ik mijzelf of word ik begrensd?
Ik doe mij al een langere tijd beter voor dan dat ik mij in het echt voel. Ik probeer op al mijn afspraken te verschijnen. Doel daarvan is mijn ritme vol te houden en zo laat mogelijk mijn bed in te duiken.

De laatste dagen ga ik mij steeds meer afvragen wie begrensd wie?
Er uit gaan en iets ondernemen helpt om mijn doelen te bereiken. Als ik thuis ben heeft het in mijn bed duiken een grote aantrekkingskracht.

Is het er op uitgaan wel zo goed. Ik probeer mij beter voor te doen dan ik mij daadwerkelijk voel. Ik ga mijn eigen grenzen voorbij en zuig mijzelf steeds meer leeg. Een manier om mijn batterij op te laden lijkt momenteel spoorloos.

Ik zit gevangen in mijn gevoelens en emoties en als ik de deur uit ben probeer ik deze te dempen en ver weg te stoppen. Ik laat mensen een lach zien die van binnen niet bestaat. Ik hou me groot en jok tegen mijzelf.
Thuisgekomen komt de ontlading er toch wel. Is het niet mijn bed in duiken dan is het wel een emotionele hoosbui.
Ik blijf wikken en wegen of er vandoor gaan wel zo verstandig is en op welke wijze ik mijzelf en mijn herstel proces begrens.

3.5.2018

Boos

Boos? wel nee…

Inmiddels is het dag 2 van verplichte rust voor mijn knie. Been hoog, drie keer per dag koelen en zo min mogelijk proberen te lopen. Doel is om het vocht uit mijn knie te krijgen en hopelijk ook de pijn. Ik heb drie verplichte rustdagen tot de volgende afspraak bij de fysiotherapeut.

Ik heb een stappenteller waarbij ik mijzelf probeer te motiveren op dagelijks meer dan 10.000 stappen te zetten. Nu heb ik de opgelegde opdracht er zo min mogelijk te maken. Zo haalde ik mijn eerste verplichte rustdag net 3000 stappen. Vandaag is de dag pas op de helft en ben al over de 3000 stappen. Boos dat het niet lukt? Wel nee… ik ben gewoon niet iemand die uren stil kan zitten.

Verplicht zo min mogelijk doen. Het is voor mij omdenken. De hele dag op mijn bed liggen is voor mijn hoofd ook niet zo goed. Het is zoeken naar een gulle middenweg. Aangezien gisteren redelijk bevallen is probeer ik dit vandaag te herhalen. In de ochtend leef ik mij vooral creatief uit in mijn atelier. Ik neem mijn bureaustoel mee zodat ik rollend iets kan pakken. Vervolgens leg ik mijn been snel weer op de kruk. In de middag gun ik mijzelf bedrust. Ik tracht het een en ander op mijn laptop te werken met twee kussens onder mijn knie. Boos? Wel nee… ik merk dat ik voldoende te doen heb.

Ik ben helemaal niet boos dat het verplicht rust houden op deze drie zonnige en warme dagen. In de ochtend zit ik heerlijk in mijn atelier in de zon. Het Veluxraam wagenwijd open om toch nog een lekker kleurtje op mijn armen en gezicht te krijgen. In de middag verhuis ik naar mijn bed omdat ik daar in de zon kan liggen en mijn benen de kans geeft zich te bruinen. Boos? Wel nee… het voelt aan als vakantie.

6.5.2018

Laagjes

Ik heb mijn nieuwe Art Journal bladzijde opgebouwd in laagjes.
Zittend in mijn ateliertje in de zon.
Ik wacht op woorden en inspiratie die komen gaan.
Hoeveel laagje gaan er nog komen?
Zittend in mijn ateliertje in de zon.
Ik voel frustratie dat ik het volgende laagje niet vinden kan.
Hoeveel laagje gaan er nog komen?
Ik raak ontmoedigd, een laagje motivatie is weg.
Ik voel frustratie dat ik het volgende laagje niet vinden kan.
Ik heb toch alles wat mijn creatieve hartje begeerd?
Ik raak ontmoedigd, een laagje motivatie is weg.
Ik kijk om mij heen of ik nog een laagje kan creëren.
Ik heb toch alles wat mijn creatieve hartje begeerd?
Een rijkdom van zo veel materialen, daar zit vast iets bij.
Ik kijk om mij heen of ik nog een laagje kan creëren.
Een diepe zucht, zal ik stoppen met laagjes maken?
Een rijkdom van zo veel materialen, daar zit vast iets bij?
Ik wacht op woorden en inspiratie die komen gaan.
Een diepe zucht, ik zal stoppen met laagje maken.
Ik heb mijn nieuwe Art Journal bladzijde opgebouwd in laagjes.

20.5.2018

Herinneringen

Vandaag 4 jaar geleden zat ik in Oostenrijk. Ik was bezig met mijn ‘Droomreis’ en plaatste mijn ‘Papabeeld’. Op facebook heb ik de afgelopen dagen vele herinneringen voorbij zien komen. Het was een mooie en intense reis. Ik kijk er nog steeds naar terug met bewondering hoeveel bergen werk ik heb verzet.
Eerst het maken van mijn ‘Papabeeld’ waar ik weken mee bezig ben geweest zonder enige kennis van Verlaat Verdriet. Mijn doorzettingsvermogen was bijna bovennatuurlijk.

Eind mei 2014 reisde ik met mijn ‘Papabeeld’ af naar Oostenrijk. Ik verzamelde bij mijn moeder haar bankje stenen en vervolgens bij mijn bankje. Beide hebben we een eigen bankje omdat we al meer dan 35 jaar in de Zugspitzarena komen.
Een dag later reisde in af naar het Kaunertal waar ik in de sneeuwregen mijn ‘Papabeeld’ plaatste bij de steen waar mijn moeder en ik zomer 1994 het as van mijn vader verstrooide. Naast het beeld plakte ik ook een steen vast die van mijn moeder en mijn bankje kwam, welke ik gegraveerd had met onze namen. Vanuit het Kaunertal heb ik twee stenen mee genomen waar ik de naam van mijn vader op heb gegraveerd. Een steen heb ik bij het bankje van mijn moeder geplakt en de ander bij mijn bankje.

Het voelde zo mooi rond. We waren op drie plekken weer samen. Op drie plekken in Oostenrijk. Het Kaunertal wat mijn vader de mooiste plek op aarde vond en wij zijn as hebben uitgestrooid. Mijn moeder in haar Lärchenwald en ik op mijn bankje in het Moos.

30.5.2018