Wie is Stephanie Braggaar
Na goede en gelukkige vroege kinderjaren verloor ik op dertienjarige leeftijd, in drie maanden tijd, mijn vader aan de gevolgen van kanker. Mijn vader was eenenvijftig jaar.
Na zijn overlijden ben ik in de overlevingsstand gegaan. Ik ontwikkelde mij tot een aangepaste ik. Na twintig jaar van overleven werd bij mij de diagnose gesteld dat ik het overlijden van mijn vader nog niet had verwerkt. Een ommekeer in mijn leven.
Zonder alle kennis die ik nu heb ben ik mijn Verlaat Verdriet-proces aan gegaan. Ik maakte een beeld; mijn ‘Papabeeld’ en plaatste dat in mei 2014 in het Kaunertal in Oostenrijk. Voor mijn vader ooit de mooiste plek op aarde.
De eerste vakantie na het overlijden van mijn vader heb ik, samen met mijn moeder, de as van mijn vader in het Kaunertal uitgestrooid. Op de plek waar mijn ‘Papabeeld’ nu staat. Op iedere geboortedag van mijn vader proberen wij daar heen te gaan.
In oktober 2014 kwam ik in contact met Titia Liese. Ik gaf mij op voor de ‘basisworkshop Verlaat Verdriet’, gevolgd door ‘Heel je leven’ en de jaartraining ‘De kunst van het verbinden’. Ik ging steeds meer inzien waarom mijn ontwikkeling anders is gelopen dan de ontwikkeling van mijn leeftijdsgenoten.
Tijdens de eerste dag van de jaartraining drong keihard tot mij door: mijn papa is echt dood. Tranen in overvloed. Op dat moment vreselijk, achteraf een cruciaal moment in mijn proces.
In het kader van de jaartraining heb ik meegedaan aan de laatste Boomplantdag in het Wilhelmina bos in Dronten in 2015. Ik plantte hier twee bomen, waarvan een stekje van onze eigen kastanjeboom. Toen ik klein was zagen we in het bos een stekje van een kastanjeboom. Dit stekje hebben we in onze eigen tuin geplant. Dit stekje is een kastanjeboom geworden, met ook weer een stekje. Dit stekje heb ik ook in het Wilhelminabos geplant.
In mijn proces heb ik veel geschreven. Schrijven werkt helend voor mij. Eind 2015 besloot ik mijn ervaringen rondom mijn proces te bundelen. In 2017 kwam mijn boek uit; ‘Papa ik lijk op jou’ Mijn Verlaat Verdriet is veranderd, de altijd aanwezige afwezigheid van mijn vader blijft.
Ik begrijp Verlaat Verdriet en de gevolgen van jong ouder-verlies. Wat ik zorgelijk vind, is dat veel hulpverleners niet tot nauwelijks aandacht besteden aan de gevolgen van jong ouderverlies, met alle consequenties van dien. Dit komt vooral doordat er weinig kennis en bekendheid is. Mijn eigen ervaring is dat er veel gemiste kansen zijn geweest. Ik gun dit niemand.
Dat ik iets met Verlaat Verdriet wil doen wist ik al langer.
